ΟΣΟΙ ΜΕ ΤΟ ΧΑΡΟ ΓΙΝΑΝ ΦΙΛΟΙ ΜΕ ΤΣΙΓΑΡΟ ΦΕΥΓΟΥΝΕ ΣΤΑ ΧΕΙΛΗ

Αναζητώντας τον στη Σαλοννίκη τον κοίταξε μουδιασμένα η Ρόζα...κάπου στα Λαδάδικα σε ένα υπόγειο καμπαρέ...Γιατί ήθελε να είναι Αετός και να χορεύει σαν Αρχάγγελος ζειμπέκικο...Αλλά η ζωή παίζει περίεργο παιγνίδι,όπως και οι θάλασσες...αλλά εκείνος γιορτάζει πάντα όταν πονάει και είναι πάντα γελαστός...Γι αυτόδώσε μου φωτιά να του ανάψω ένα κεράκι...γιατί αλίμονό μου αν το ξεχάσω,έφυγε ο τελευταίος...η Ελληνική μουσική αρχίζει να αργοπεθαίνει.